Ik ben nooit echt sportief geweest. Op de basisschool was ik degene die altijd als laatste gekozen werd in het volleybalteam. Mijn balgevoel is namelijk nul komma nul. Als tiener bewoog ik alleen mijn handen wanneer ik piano speelde. Als student liep ik hard, wat ervoor zorgde dat de diepvriespizza’s niet op mijn heupen gingen zitten. Maar na diverse bevallingen en eindeloze fysiotherapie, vond mijn bekken het hardlopen niet meer leuk. Een uurtje per week Pilates was het enige waar mijn lichaam niet tegen protesteerde.
Dankzij goede genen (en veel achter kinderen aan rennen) bleef ik redelijk slank. Maar helaas, genen vormen geen garantie voor een strak en sterk lichaam … oftewel, zoals iemand het zo mooi uitdrukte: na je 35e gaat alles hangen. Daar kwam bij dat ik veel zit gedurende de dag en niet meer naar mijn werk fiets, wat mijn conditie geen goed deed.
Het werd dus hoog tijd om het bijna in verval rakende lichaam wat op te krikken. Ik wilde strakker en sterker worden, meer conditie krijgen en liefst voor de zomer het buikje kwijt.
Met deze wensenlijst begon ik in december met een rondje googelen. In sportstad Heerenveen zijn heel wat sportscholen, crossboxen, bootcamps, yogaklasjes en personal trainers te vinden. Goede begeleiding leek me fijn. Leuk zou het vast niet worden, maar het moest wel een beetje efficiënt. Op vier plekken boekte ik een proefles, zodat ik goed kon vergelijken.
Eerlijk gezegd had ik een behoorlijke aversie tegen sportscholen: te harde muziek, te veel testosteron en te weinig begeleiding. Dat beeld werd op sommige plekken ook bevestigd. Maar uiteindelijk kwam ik toch uit bij een kleinschalige en gezellige sportschool. Deze had een breed aanbod van lessen die me leuk leken (met apparaten kan ik niet overweg). Maar ook liet ik me overhalen tot een small group les. Met een vast groepje (4-6 mensen), twee keer per week op vaste tijden trainen.
Het klonk heel gezellig, maar het was behoorlijk aanpoten. Dit doe ik nu sinds februari, en eerlijk gezegd heb ik me nog nooit zo fit gevoeld. Volgens het principe ’60 seconden actie, 30 seconden rust’, doen we conditie- en krachtoefeningen met touwen en gewichten. In een paar weken tijd zie ik mezelf vooruitgaan en steeds zwaardere dumbells pakken.
Inmiddels draai ik mijn hand niet meer om voor squats, sit-ups en zelfs af en toe een burpee. Er verschijnen spieren op plekken waar ze eerder niet zaten. Ik heb (bijna) altijd zin om te gaan sporten, en daarna kom ik vol energie thuis. En ik vind het sporten zo leuk, dat ik vaak nog een extra les poweryoga of crossfit volg. Ik ben zelfs op mijn voeding gaan letten (meer eiwit!) en doe de oefeningen ook thuis.
Een fitgirl zal ik niet meer worden (al was het maar omdat ik geen girl meer ben). Maar als niet-zo-sportieve mama ben ik blij met deze nieuwe gezonde hobby. Wie had gedacht dat ik zo sportief zou worden? Ik niet!
Een gedachte over “Van A-sportief naar …”