Ik heb nog steeds een beetje het gevoel alsof ik achter mezelf aan het aanrennen ben. De eerste weken corona-maatregelen waren heftig, zeker toen een naast familielid onverwacht ziek werd. De kinderen moesten erg wennen en werden snel boos.
Maar: ik houd mijn bullet journal weer bij. Ik leverde een artikel in en maakte twee boeken drukklaar. We vierden al twee Zoom-feestjes. Levi leerde de tafel van 5,4 en 3 en David leerde cijferend delen (en ik ook). Het drukkende gevoel bij mijn borst is verdwenen.
De eerste week begonnen we vol goede moed aan dit thuiswerk en -schoolavontuur. Maar al snel kwam ik erachter dat ons schema veel te ambitieus was. Ik moest meer loslaten: tevreden zijn met een kwartiertje werk in plaats van een halfuurtje. Langere pauzes en minder werkrondes. En lukt het een dag niet, dan is er morgen weer een dag. Als controlfreak blijf ik dit lastig vinden, maar het is een nuttig leerproces.
’s Avonds werken hield ik een weekje vol, maar toen was ik doodop. Ik ben ontzettend blij met mijn drie dagdelen per week ‘op zolder’. Ik werk heel efficiënt en negeerde Instagram. Ik zei opdrachten af en er gingen opdrachten aan mijn neus voorbij. Niet leuk, maar gelukkig hebben we nog genoeg inkomen. Ik maak me zorgen om mensen die wel hun inkomen moeten missen en probeer ze te supporten.
We twijfelden over speelafspraken. Maar toen onze 10-jarige zich zo verdrietig en alleen voelde, vonden we het toch nodig. Boodschappen doen we eens per week. Met verbazing kijk ik naar mensen die gezellig staan te kletsen, groepjes jongeren die aan het strandje liggen, mensen die in de winkelstraten vlak langs me lopen. Ik wandel wel af en toe met een vriendin, maar dan houden we angstvallig anderhalve meter afstand aan.
Ondanks alles ontstaat er een nieuw ritme. Het is leuk om de kinderen bij hun schoolwerk te helpen en te zien hoe snel ze zich ontwikkelen. Ik bewonder leerkrachten en muziek- en sportdocenten, die zo snel geswitcht zijn naar online lessen. Mijn wereldje wordt kleiner, overzichtelijker. Ik volg ’s avonds mijn sportlessen in de tuin. De peuter scharrelt overal gezellig tussendoor en geniet van het samen thuis-zijn. Manlief is vaker bij de kinderen. Het went steeds meer om via schermen met onze ouders te kletsen en de diensten te volgen. Op zaterdagochtend maken we samen schoon. De weken vliegen voorbij omdat ze zo op elkaar lijken.
Ik ben dankbaar omdat het hier lukt, maar voor veel mensen geldt dat niet. Ook is er ook de angst voor wat nog komt. Gaat de grote klap hier in het noorden nog komen? Hoe lang zitten we nog binnen?
Ik probeer bij de dag te leven. Deze tekst herinnert me daaraan:
Dit is vandaag.
Kingá Ban
En het is alles wat je hebt.
Morgen komt later.
En gisteren is alweer weg.